ZARYS HISTORII KLUBU

Historia Kaliskiego Towarzystwa Kolarskiego sięga 1925 roku. W tym bowiem to roku grupa działaczy założonego wcześniej towarzystwa sportowego „Prosna” postanowiła utworzyć odrębny klub, dostępny dla uboższych warstw młodzieży.
Klub przybrał nazwę „Kaliski Klub Sportowy”, a pierwszym jego prezesem został dr Edmund Zbomirski znany w Kaliszu propagator sportu.
W 1934 roku poza istniejącymi sekcjami piłki nożnej, lekkiej atletyki i tenisa stołowego, zorganizowano sekcję kolarską, wyposażając ją w niezbędny sprzęt.
Wybuch II wojny światowej przerwał dalszy rozwój klubu. Nastąpiła 5-letnia przerwa w oficjalnej działalności. Po odzyskaniu niepodległości w 1945 roku, równolegle z uruchamianiem fabryk zaczęto organizować działalność sportową. Przy zakładach włókienniczych w Kaliszu zaczęły powstawać koła sportowe: „Bielarnia” (zorganizowany przez dawnych działaczy „Kaliskiego Klubu Sportowego”), „Garbarnia”, „Pluszownia” oraz „Dziewiarz”. Decyzją władz związkowych postanowiono zjednoczyć wszystkie działające w Kaliszu branżowe koła sportowe w jeden klub. Dokonano tego na przełomie lat 1948-49. Powstał klub o nazwie: Zrzeszenie Sportowe „Włókniarz”
W 1955 roku zbudowano domek administracyjno- gospodarczy, wyremontowano trybuny i naprawiono tor kolarski.
W 1968 roku podjęto decyzję o zorganizowaniu w Kaliszu, w 1969 Centralnej Spartakiady Młodzieży w kolarstwie torowym. Wymagało to całkowitej przebudowy toru. Zmiany profilów wiraży oraz przygotowania właściwej infrastruktury socjalnej. Prace przygotowawcze rozpoczęto jesienią 1968 roku. Nowy zarząd klubu stanął na wysokości zadania. W sierpniu 1969 roku zorganizowano spartakiadę. Zawodnik „Włókniarza”- Jerzy Głowacki zdobył brązowy medal. W 1972 roku na kaliskim torze zostało zamontowane oświetlenie, dzięki któremu można było prowadzić zawody po zmierzchu.
W 1973 roku klub zorganizował zakończenie etapu XXX Jubileuszowego Wyścigu Dookoła Polski. Wyasfaltowano ulicę Sportową oraz drogi wewnętrzne i parkingi na obiekcie. Przygotowaniu etapu było dużym sukcesem organizacyjnym klubu. W 1975 roku w ramach przygotowania do jubileuszu 50 lat działalności klubu wyremontowano domek klubowy. Pod koniec lat 80 zaczęły piętrzyć się trudności finansowe i organizacyjne. Zakłady opiekuńcze nie wywiązywały się z podjętych zobowiązań. Klubowi groziło widmo upadku. Dnia 6 marca 1992 roku cały zarząd klubu podał się do dymisji, po długiej i burzliwej naradzie podjęto uchwałę upoważniającą działaczy kolarskich do kontynuowania działalności klubowej przejmując od KKS „Włókniarz” wszelkie zobowiązania i tradycje. Tak więc 6 marca 1992 roku zniknął z mapy sportowej KKS „Włókniarz”. W to miejsce powstały dwa odrębne kluby. Z punktu widzenia historii mają one wspólne korzenie.

KOLARSTWO

Niewiele jest wiarygodnych materiałów, które mówią o działalności sekcji kolarskiej KKS „Bielarnia” do wybuchu I- szej wojny światowej. Należy przyjąć, że powstała w 1934 roku sekcja nie wyszła poza ramy organizacyjno- szkoleniowe. W tym okresie niepodważalna była dominacja Kaliskiego Towarzystwa Cyklistów. W „Bielarni” trenowała duża grupa utalentowanych zawodników ale ich starty ograniczały się do zawodów kolarskich takich jak:
- Wyścig szosowy na 100 km Kalisz- Konin- Kalisz
- Wyścig szosowy na 85 km Kalisz- Pleszew- Ostrów Wlkp.- Kalisz
- lokalne zawody torowych
Oficjalna przerwa spowodowana okupacją trwała do stycznia 1945 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej reaktywowano Klub Sportowy „ Bielarnia”, a jedną z najaktywniejszych sekcji była właśnie sekcja kolarska. Borykała się ona jednak z wielkimi problemami, brakowało rowerów, ogumienia i strojów. W początkowym okresie zawodnicy za własne pieniądze kupowali niezbędny sprzęt, a szkoleniowcy pełnili swoje funkcje społecznie.
W 1947 roku zarejestrowano sekcję w Polskim Związku Kolarskim. Do połowy lat 60-tych zawodnicy „Bielarni”, a później „Włókniarza” poważniejszych sukcesów nie odnotowali.

Od połowy lat 60-tych kolarstwo stało się dyscypliną budzącą zainteresowanie młodzieży. Dotacje budżetowe i związkowe pozwalały na zakup nowego sprzętu, a racjonalne metody szkoleniowe wprowadzone przez Leona Mareckiego stwarzały klimat do osiągania dobrych wyników.
Wtedy to właśnie eksplodował talent Jerzego Głowackiego, zapoczątkował on „złotą epokę” kaliskiego kolarstwa. Był reprezentantem Polski na Olimpiadzie w Monachium i dwukrotnie na Mistrzostwach Świata.
Sekcja kolarska wciąż się rozrastała, trwał nabór kolejnych roczników młodzieży. Zaczęło brakować wykwalifikowanej kadry szkoleniowej. Przez dwa sezony wraz z Leonem Mareckim szkoleniem zajmował się wicemistrz świata na torze- Wacław Latocha. Od 1968 roku klub kolarski prowadzony był przez Bogdana Jamroszczyka, który chciał wprowadzić kaliskie kolarstwo na czołowe miejsce w Polsce. W 1975 roku na jego wniosek klub zaangażował na stanowisko trenera koordynatora Józefa Jankowskiego. Nowy trener osobiście szkolił seniorów i orlików, pozostałymi grupami opiekowali się: Leon Marecki i Andrzej Landuch, efektem pracy szkoleniowców był prężny rozwój klubu.
W latach 90 po likwidacji Kaliskiego Klubu Sportowego „Włókniarz” wielu zawodników kontynuowało swoje kariery w KKS „Hellena”.
Po Jerzym Głowackim, szczególne miejsce w historii kaliskiego kolarstwa zajął Wojciech Pawlak. Reprezentował on nasz kraj na Olimpiadzie w Seulu i Barcelonie, wielokrotnie startował na Mistrzostwach Świata i Europy. Po zakończeniu kariery sportowej kolejnymi szkoleniowcami zostali: Krzysztof Dąbrowski i Jacek Kasprzak. Zmiany organizacyjne mające miejsce w latach 1992-94 nie wpłynęły na obniżenie poziomu sportowego. W 1995 w roli szkoleniowca zaangażowany został Krzysztof Perz, w 2002 - Bartłomiej Kryszak, a w 2007 - Paweł Bronz.

Kolarze Kaliskiego Towarzystwa Kolarskiego corocznie zdobywają wiele medali mistrzostw Polski oraz reprezentują nasz kraj na wielu imprezach międzynarodowych. Wszystkie te sukcesy stały się możliwe dzięki pełnemu zaangażowaniu w wykonywaną pracę całej kadry trenerskiej oraz działaczy i władz klubu oraz miasta na przestrzeni lat działalności sekcji kolarskiej w Kaliszu.